کرزی و کورزی

باکِ  نیســت  مــرا که  کی  تهــاجــم کرده است
کی را در صحنــه آورده کی را گــم  کرده است
خائنین کرزی و کور زی دو روی یک سِکسّت
خط  قهــر از چهـــر برداشته تبــسم کــرده است

شهید

 غــم مخور تو خدای  داری  گرچه  این حال و  هـوایی داری

غـــم مخور  تو  پادشــاهی  داری که عدالـــــــت  کار اوست

غم  مخور  تو شهیـد  بی ریـــــایی تنــت گــــــل گــــــون باد

 پبــــــراهنــــت   حـوله  های بـهشـــــتی تــــو خــود  حــوری

 تـــــو با خود   همســـفـــری   داری  کـــودکاند  در کنـــارت

دســـــت  بد ســـــــــــت  هـــم  سفــــــر  ســــوی بــهــشــــت

آن ماوای  که  مان هم در آزمون آنیم گرموفــق  بــدر  آئیــــم

مبــارکــــت  باد  ای  شهـــیـــــد تو کامــــــگار و کامیـــــابـی

گــر  انتهار  میکنند بر تو چی ربط دارد تو که مظـلــومــــی

تو کودکی تو یک زنی تو با غداران که سر و کاری  نـداری

غــــــم مخــــور تو عـــزیــز خدایی  تو شهید بـــــــی  ریایــی

 ای عــــــزیــــــــز جامـــــانده شهید منم در سوگت  شــریک

  شـــریـــک ایـــن افــــتخــــار شــریک افـتخـار این  رهســپار

 غم مخور توشهیـد  داده  ای تودسته گل بخدایت تهفه کرده ای

 چــــی زیــباست این دستـــه گلی با شاخ و برگ  چـو نبـــات

مبــــــارکــــت بــــاد مبــــــارکــــت بـــــــــاد

کوشا

مـــن آنقـــدر در زنـــدگی میـکوشم
زهـر جهت بر مشکلات میـخـروشم
دیگــر باور تقــــدیـــر را ز ذهـن خـود
بـر تنبلان که بدیـن باورند مـفروشم

رضا "رحیمی"  میزان 1389

شاروالی کابل

ز شـاروال کابـل بپــرسیــد چهـار فصل سال
بگـفــتـــا خــاک و گـــرد  گِــل و  لای و   دود
بپرسیـد زبودجه کجــا شـد میـلیــار ها دلار
بپــاســخ سر خـم بگفتا که گوشـم نشنود
شکایـت بنـمـود ز ســرک های کنــد و کپــر

بگفتا که این کارمن نیست ازاول همین بود
رضا رحیمی 1389 

مستی

بـریـز ساقی مـی ناب که حافــظ هـم نـنوشیده

اگـر گسـتاخ میگـردم ببخـش پیر مغان امشب

بقـدر مستی میخواهم تمام عمر همیـن یکشـب

زمستی پاه میـگذارم به روی کهکشان امشب

 بـده سـاقی جـام می رضا مهـمان محفـل است 

 بـگو بـر سـاغـر مـیـنـا تـمـام  داستـان امشـب 

 اگـر از مـن خطا سـر زد گناۀ  من نچندان بود

بگـو بـنـویس گنـاه ام را بـخـط بطـلان امشـب

 گـرفلـگ نا فـرمان شـود سـر بـر نیـزه میارم 

بدسـت خویـش میگــیـرم زمام آسـمان امـشب

گرداب ریا

فتنه از بام شما بانگ سحر سـر داد

ما نـدانستیم و بدان جل جلا گفتیـم

پای معیوب ما بلغـزید و رفتیـم به بلا

خطا کردیم انداختـیـم به تقدیر وقضـا

زلف انبوه تـرا دیـدم و چو موج سیاه

به حلقه آن در افتادم و به گرداب ریا

محفل نشینی

دوش درمیــکـــدۀ کــه من مــی میــنـــوشیــدم
درمحـفــل ما یــکی مــی خــوار نمـیـــدیـــد م
آن شـــب که همـــه با چــشــم بد میــــدیـــدنــد
مـن بــــودم و مـی یـــکی دلـــدار نـمیــدیـــد م
گـر سـاقی می از محــفـــل حافـــظ نــمـیــاورد
قـطــرۀ مــی را هــم دریــن بازار نمــیــدیــد م
دوش گـر سنـــت کــوه بابا را نمیــشـکستــیـــم
آنگه سـرمحفل نشینان را جـز برسردار نمـیدیدم

حکومت فاسد کرزی

یادت بخیر درین سالها عجب عیش و نشاطِ بود
سفرۀ پر فیض ما پهن و عجب بند و بساطِ بــود
رفیق و دوست و یار ما بــدور سفـــره در کنارما
چی خوب سفـرۀ رنــگیــن و به ما آب حیاتِ بود
عجب پیــدا پنای بــود چــی خوب بود کار وبارما

به بند نی شکر میمـاند میان شـــریک روزگارما

زندگی

 مـراقصد دارد زندگی زره زره  آب کند 

خاک خشـک آب نـدیـده را سیـر آب کند

 گـرخاک خشـک از مـن گلستـان میـشود 

بفــشـارد تا گلستـان زمـن کـول آب کنـد

امید از دست رفته

به سرنارسیده سرماه خورده کشت من
باد بیـــهـــوده باد ســـر نـــوشـت مــــــن
چـــشـــم خـــود نهــادم به گل تا به ثـمـر
ســر انجـــام باریآس بست به پشت مـن
رضا "رحیمی" 

اواسط 1376

وطن

   وطـنـــم بـس درد و رنـج کشـیــــده          تــو ان ایــستــادن هـم بر او نیـسـت

   چنـان پیـرو ظهیر و ناتوان گـشتــه          تــوان آخ گـفـتــن هـم بــر او نیـست

   هـــرآنکه خـود پـرستـارش نامیــــد          بـجـزباعث درد و غـم بـر او نیـست

    اگـرگـویم من پـرستار تو میگــردم          دلـیـــل با اعتـمـاد هــم بــر او نیـست

    بنازم قـدخمیـده سـرو حـال ژولیـده          اعصاچـوب که دارد هــم ازاونیست

    اگر پیری رادیدی ظهیروناتــوانِـرا          کمـان مـاه نـو.ناتوانترهم ازاونیـست

    خیره تاروکم نورچوماه نوهلالست          همان نــوری که دارد هم از اونیست

    فلک گاۀ دریغ پوشش آن نور راهم          ندارد چون اختیارش هم بر او نیست

گذرعشق

رحیمی گذر عشـق به میخــانه کنی کی          طواف قدح می چو پروانه کنی کی

چنـان مستی خلاف عـــرف محفـــل کن           به مستی سر کشی پیمانه پی درپی

فتنه گران

فتـــنه هـا را طــرح و آشـــوب بــر پا میکــنـنــد           صفحه شطــرنـج را چیــده جابـی جا میکنــنــد مهـره ها را بــرتــری بر مهـــره های دیگــری           عسکر و و زیر ،فیـــل واسب و شاه میکنــنــد قتل ها برپا میـشـــود تا دو رقیـب بـر همــد یگر          غالب ومغلوب دسـت خـون آلــود بالامیـکنــنــد جهان راپـر از وحشـت، آشــوب ، ظـلــم و ستـم            خطاب بر آنکه جهـاد فی سبــیـــل الله میکنـنــد بـار خــــدا یا این چـــی زمانـیــســـت که هـــمــه            دزد و غر و غریب یکجــاه خــدا خدا میکـننــد نیست برتری و کهتری آدمی راجزایمان برخدا           پس چی معیاردیموکراسیست اینـها میکـنــنــد رضا " رحیمی"   میزان 1389

چشم عاشق

لبت هنگام خنـدیدن که باز و بسته میگردد         به چشـــم عاشــق من چــوگل لاله میــگردد

موج اشک شوق چشمان تو زیباست آنگه         به خمار من افزاید چو می در پیاله میگردد